Beschaving

“de staat dient dus geen onderscheid te maken tussen de verschillende relatie vormen van kinderopvoeding, ook al heeft een dergelijke vorm van niet-discriminatie dezelfde effecten als de Britse en Franse neutraliteit tijdens de Spaanse burger oorlog” (P. 29)

“Om tegenwoordig iemand met artistieke smaak te zijn is het nodig dat je helemaal geen maatstaven meer hebt die geweld aangedaan kunnen worden: wat zoals Ortega y Gasset zei, het begin van barbarij is.” (P. 171)

“Deze manier van denken over cultuur en beschaving – alleen mogelijk voor mensen die geloven dat hun genoeglijke leventjes eindeloos door gaat – is bij de intelligentsia in westerse samenlevingen bijna standaard geworden. Het woord beschaving duikt nog maar zelden op in academische teksten of in de journalistiek zonder ironische aanhalingstekens, alsof beschaving een mythisch wezen is, zoals het monster van: Loch Ness of de verschrikkelijke sneeuwman; en erin geloven zou een teken van filosofische naïviteit zijn. Beestachtige gebeurtenissen, die in de geschiedenis maar al te vaak voorkomen, worden opgevat als bewijs dat beschaving en cultuur bedrog zijn, louter ter maskering van botte materiële belangen – alsof, afgezien van zijn streven naar beschaving en cultuur, nog iets anders de mens zou kunnen beschermen tegen zijn voortdurende neiging tot beestachtigheid. Tegelijk worden geleverde prestaties als vanzelfsprekend beschouwd, alsof die er altijd al waren, alsof de natuurlijke staat van de mens eerder kennis is dan onwetendheid, eerder rijkdom dan armoede, eerder vreedzaamheid dan anarchie. Hieruit volgt dat er niets is dat waard is of het nodig heeft om beschermd en behouden te worden, omdat alles wat goed is een cadeautje is van de natuur.
Om Burke te parafraseren: het enige wat nodig is om barbaarsheid te laten zegevieren, is dat beschaafde mensen niets doen” (P. 186-187)

“hun probleem, en dat van ons, is dat zij de macht begeren die men aan vrije informatiegaring ontleent, maar dan zónder de vrije informatiegaring zelf, én zonder de filosofie en de instellingen die haar waarborgen. Ze zitten met een dilemma: ofwel hun geliefde religie loslaten of voor altijd achteraan lopen als het om technische vooruitgang gaat. Geen van beide alternatieven is erg aanlokkelijk; en de spanning tussen honger naar macht en succes in de moderne wereld enerzijds, en hun wens hun religie niet op te geven anderzijds, valt voor sommigen alleen maar op te lossen door zichzelf dan maar op te blazen.” (P. 319-320)

“Maar de woede van de moslims, hun eis dat aan hun gevoelens een meer dan normaal respect wordt betoond, is geen teken van kracht maar van zwakte – of eigenlijk van de broosheid – van de islam in de moderne wereld, van de wanhoop die zijn aanhangers voelen dat hij heel gemakkelijk zou kunnen instorten. De controle die de islam uitoefent op de bevolking in een tijdperk van globalisering, doet me denken aan de greep die de Ceauçescu’s leken te hebben op de Roemenen: een absolute controle, totdat de Ceauçescu’s op een dag op het balkon verschenen en door de menigte die niet langer bang was, werden uitgejouwd. Voor de Ceauçescu’s was het spel uit, zelfs al had er van tevoren geen complot bestaan om hen af te zetten.” (P. 320-321)