De Leestafel
 
23 juni 2006

Buitengesloten

Boekbespreking Buitengesloten (Meiden vertellen over hun worsteling met familie-eer) door Linda Terpstra en Anke van Dijke

Meiden vertellen over hun worsteling met familie-eer
(tien portretten)
Linda Terpstra en Anke van Dijke

Boek review Buitengesloten (Meiden vertellen over hun worsteling met familie-eer) door Linda Terpstra en Anke van Dijke

Dit boekje is een initiatief van vrouwenopvang Fryslân om meer aandacht te krijgen voor eergerelateerd geweld tegen vrouwen in Nederland. Een onderwerp dat in Nederland inderdaad te weinig aandacht krijgt door alle politieke correctheid omtrent vreemde culturen en geloven. Ook wijzen de schrijvers van dit boekje op uitspraken van politici waaruit blijkt dat bijna de helft van het aantal moorden in Nederland veroorzaakt zou worden door eergerelateerd geweld. Ondanks dat, buigen de schrijvers van dit boekje al in hun inleiding diep voor de politiek correcte dogma’s.

Om aan te tonen dat het eergerelateerde geweld beslist geen fenomeen is dat zich uitsluitende bij de immigranten gemeenschap voordoet, is men voor het boekje actief op zoek gegaan naar autochtone meisjes die slachtoffer waren van eergerelateerd geweld. Ze hebben naar meisjes gezocht uit streng Christelijke milieus, want zo was het idee, ook daar zou men wel eens zeer intolerant kunnen worden gereageerd op bijvoorbeeld een ongewenste zwanger schap of een verkeerd vriendje. Maar zo melden de schrijvers ons, zulke meisjes hebben ze niet kunnen traceren.

“In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is eerwraak niet typisch islamitisch maar is het een regionaal verschijnsel. Eerwraak komt voor in Turkije, Egypte, Jordanië, Irak, Iran, Syrië, Israël, het Saoedisch schiereiland, Pakistan en Afghanistan.



In Noord-Afrika – inclusief Marokko – bestaat dezelfde gedachtegang ten aanzien van eer van de familie als de in hiervoor genoemde landen, maar wordt de schuldige zelden gedood. Hier is verstoting de meest vergaande vorm om de eer te zuiveren. Bij verstoting wordt iemand niet letterlijk gedood, maar in sociaal opzicht dood verklaard. Over diegene die verstoten is, wordt nooit meer gesproken; zaken die aan de verstotene herinneren, worden weg gehaald en er is nooit meer contact.” (P.23-24)


De schrijvers worstelen zowel in de inleiding als bij de nabespreking met het politiek correcte denken dat hen verbiedt kritisch naar de islamitische cultuur of geloof te kijken. Dat neemt echter niet weg dat de tien portretten, eigenlijk interviews, van de gevluchte meisjes en vrouwen zeer de moeite waard zijn. Ze geven ons een inkijkje in deze andere geloofswereld. Een wereld die wij als Nederlanders niet kennen, laat staan begrijpen.

Uit de tien aangrijpende verhalen, blijkt steeds weer de vanzelfsprekende ondergeschiktheid van de vrouw. We lezen over de enorme dwang, het geweld en de vele mishandelingen. Als je al deze schrijnende verhalen leest, vraag je je toch af, hoe dit in godsnaam toch allemaal mogelijk is in een modern land als Nederland.

“Wat bij de verhalen van de meiden opvalt, is dat schuldgevoelens, schaamte, verdriet, wanhoop en onzekerheid over de toekomst vaak de boventoon voeren. Verontwaardiging of woede over de beperkingen, het opsluiten, de sancties, de mishandelingen of de druk om bijvoorbeeld arbortus te plegen is in veel mindere mate of helemaal niet aanwezig. Weglopen is een wanhoopsdaad. Meiden lopen bijvoorbeeld weg nadat ze zeer ernstig zijn mishandeld of als ze bang zijn dat hun familie zal ontdekken dat ze zwanger zijn. Ze zijn opgevoed met de wetenschap dat de familie op de eerste plaats komt en niet het individu, dat solidariteit met de familie vooropstaat en daarna pas individuele ontplooiing.” (P. 14)


Waaruit maar weer blijkt dat de wereld van deze meisjes en vrouwen maar zeer beperkt beïnvloed word door de normen en waarde die vele normaal achten in Nederland. De meisjes en vrouwen accepteren in weze hun totaal achtergestelde positie. Het is het aanhoudende geweld dat hen uiteindelijk te veel wordt. In het eerste portret vertelt een Iraaks meisje ons het volgende:

“’Wat ik me van Irak herinner zijn de fijne dingen: vrienden, familie. Ik denk dat het voor mij beter was geweest als we daar waren gebleven. Volgens mij zou ik daar veel vrijer zijn opgevoed dan hier. Voor zover ik weet zijn mijn ouders niet van plan terug te gaan, nu Hoesein verdreven is. Mijn ouders vinden het hier prettig. Ze voelen zich in Nederland veilig. Ze vinden dat ze hier meer vrijheid hebben. In hun ogen is vrijheid dat je naar school mag en kunt krijgen wat je wilt. Ik kijk daar anders tegenaan. Het leven dat mijn familie me oplegt, kun je niet vrij noemen. Ik voel me een gevangene van mijn familie.’” (P. 43)


Dit meisje ziet dus heel scherp, dat welvaart en veiligheid niet hetzelfde is als vrijheid. Daarmee dringt ze gelijk door tot de kern van het probleem. Want realiseren de Nederlanders zich dat nog wel? Zo was er onlangs op TV nog een postbus 51 spotje te zien. Het spotje moest het werken voor de overheid aan prijzen, in dit geval het onderwijs. In het spotje legt een leraar zijn (multiculturele) klas uit wat vrijheid is. Volgens het spotje is vrijheid: goed te eten hebben, je veilig voelen, …

Maar behalve dit soort scherpe observeringen van de eerwraak slachtoffers, geven de vrouwen en meisjes met hun verhalen toch vooral een schokkend inkijkje in een gewelddadige vrouw-onvriendelijke wereld. Nu zullen er natuurlijk vast wel weer mensen klaar staan om te zeggen dat mishandelingen en geweld bij elke bevolkingsgroep en cultuur voorkomen. En dat is natuurlijk ook zo. Ook zullen er mensen zijn die net als de schrijvers van dit boekje benadrukken dat deze mensen zich dan ook wel in een heel sociaal economische kwetsbare groep bevinden. Maar in dat geval wordt toch wel een heel belangrijk verschil genegeerd. Want ‘normaal’ gesproken, is het geweld tegen vrouwen en kinderen een taboe. Maar uit de verhalen van deze vrouwen en meisjes blijkt juist dat dit geweld in hun gemeenschap geen taboe, maar juist de norm is. De hele wijde familie doet aan het geweld mee: opa’s, oma’s, neven, tantes en ooms. Het gebeurt dus niet heimelijk maar heel openlijk. De onderdrukking en het geweld zijn de groepsnorm. Het is een breed geaccepteerde, zelfs een verplichte manier, om problemen rond de eerbaarheid op te lossen.

Om deze problemen dus te doorgronden zal men deze nog tribale groepscultuur kritisch moeten bekijken. Het is dan ook niet productief om het islamitische geloof dat een belangrijke rol speelt bij de groepscultuur, uit politiek correcte overwegingen al bij voorbaat te vrijwaren van kritiek. Het mag dan zo zijn dat deze problemen niet exclusief islamitisch zijn, maar het mag onderhand toch duidelijk zijn dat de islamitische doctrines deze tribale gewoontes niet onderdrukken maar juist in stand houden. Dat is eigenlijk ook helemaal niet zo vreemd, als je je bedenkt dat de Koran vele eeuwen geleden, in toen nog tribale tijden, tot stand is gekomen en de hedendaagse moslims deze teksten van de Koran nog steeds letterlijk nemen als het directe woord van God.

Waar het politiek correcte cultuur relativisme vandaan komt blijkt wel uit het slot van het boekje, dat eindigt met een citaat van PvdA bestuurslid Maria Scali. Eerder verklaarde deze al: "Huiselijk geweld heeft geen cultureel aspect, dat gaat over mensen die geen relatie kunnen hebben".

Maar ondanks de wat wereldvreemde politiek correcte opvattingen die ten toon worden gespreid in dit boekje, zijn de tien interviews van de gevluchte vrouwen en meisjes toch zeer de moeite van het lezen waard. Deze beslaan iets minder dan de helft van het boekje. De meisjes en vrouwen laten ons een verborgen wereld zien waar we bijna geen weet van hebben. Het boekje kan vlot gelezen worden en is beslist de moeite waard.


Besproken boek

Buitengesloten
Meiden vertellen over hun worsteling met familie-eer
(tien portretten)

Linda Terpstra en Anke van Dijke
Uitgeverij SWP, 2006
ISBN 9066657618
143 Pagina’s
Prijs: vergelijk.nl / beslist.nl

Website SWPBook met boek info


Anderen reviews
Liberales - Dirk Verhofstadt
NRC – Froukje Santing
Reformatorisch Dagblad - Een gescheiden vrouw van veertien jaar
Ayaan Hirsi Ali web-log
Mariska’s bankje – blog over de boek presentatie
Mikado – Politierapport over eerwraak uit
Kinderboekenshop – boekje voor kinderen vanaf 12 jaar (?!)


Tags: , , , , , , , ,

Labels: ,

 
» Lees verder



 
21 juni 2006

Why I Am Not a Muslim

Boekbespreking Why I Am Not a Muslim van Ibn Warraq

Ibn Warraq

Boek review Why I Am Not a Muslim van Ibn Warraq

Dit boek uit 1995, een bestseller, geschreven door een afvallige moslim die gekozen heeft voor Westerse vrijheid, is nog steeds actueel. Schrijver Ibn Warraq schrijft zijn boeken onder pseudoniem omdat het uittreden uit de Islam niet zonder (levens)gevaar is. Laat staan voor die gene die er een polemisch boek aan wijden. In de inleiding van zijn boek schrijft hij het volgende over zijn eigen boek:

“The present work attempts to sow a drop of doubt in an ocean of dogmatic certainty by taking an uncompromising and critical look at almost all the fundamental tenets of Islam. Here, anticipating criticism, I can only cite the words of the great John Stuart Mill, and those of his greatest modern admirer, Von Hayek. First from Mill, On Liberty: ‘Strange it is, that men should admit, the validity of the arguments for free discussion, but object to their being ‘pushed to an extreme’; not seeing that unless the reasons are good for an extreme case, they are not good for any case.’” (P. xiv)


Net als Ayaan Hirsi Ali heeft Ibn Warraq dus een missie. Zijn aanleiding om de wereld te willen voorlichten over zijn voormalige geloof kwam toen hij schrok van de reacties in het Westen op de Salman Rusdie affaire. Hij was geschokt over hoeveel Westerse Islam apologeten niet de moorddadige Islam aanhangers veroordeelden maar Salman Rusdie, die het slachtoffer van al dit geweld was.

In dit boek beschrijft hij dan ook de geschiedenis van deze Islam apologeten in het Westen. Volgens hem komen hun ideeën vooral voort uit het romantische idee van ‘de nobele wilde’, het verlangen om het Christendom te bekritiseren en vooral door heel veel onwetendheid over de Islam. Maar, schrijft hij, recent komen er ook steeds meer apologeten voort uit Christenen en Joden die hun eigen geloof in de verdrukking zien door het oprukkende secularisme. Deze zien in de Islam een bondgenoot om zich tegen het secularisme te kunnen verzetten. Maar ook deze laatste groep lijkt niet behept met al te veel historische feitenkennis, aldus Warraq.

Dit boek staat dan ook uitgebreid stil bij de geschiedenis van de Islam. Daarvoor citeert hij door het hele boek heen zeer veelvuldig en zeer uitgebreid, vele arabisten en andere deskundigen. Als hij de ontstaansgeschiedenis van de Islam beschrijft, blijkt dat de Islam enerzijds een breuk is met het pre-islamitische verleden, maar anderzijds toch ook weer een voortzetting is van de heidense riten en gebruiken uit het pre-islamitische Arabië. Om een voorbeeld te geven: het blijkt dat de Haij, de bedevaart naar Mekka, gebaseerd is op heidense riten. In deze heidense rite vereerden de heidenen stenen en deze stenen worden tijdens de Haij nog steeds vereerd. Ook blijkt Allah een van de vele afgoden te zijn, die voor de komst van de Islam werden aanbeden door de Arabieren. Als de theologie van de Islam wordt bestudeerd, dan blijkt de Islam geen innovaties te brengen. Er is eigenlijk helemaal niets unieks aan de Islam, alles was al eerder verzonnen bij andere geloven. De Islam blijkt dan ook vooral een samenraapsel te zijn van elementen uit het Jodendom, Christendom, Zoroastrianisme en zelfs Hindoeisme.

Warraq beschrijft ook hoe de Koran en de overleveringen van de profeet Mohammed geen historische correcte verhalen kunnen zijn. Het blijkt dan ook dat zowel de Koran als de overleveringen veel eeuwen later zijn geschreven dan de tijd dat Mohammed leefde. Uit historisch onderzoek blijkt ook dat de verhalen niet kloppen. Iets wat natuurlijk een groot probleem is voor moslims, want die geloven dat beiden letterlijk waar zijn. De Koran, zo geloofd men, is zelfs de ongecreërde eeuwige wil van God. Volgens Warraq zijn daar dus wel wat problemen mee.

Want als de Koran het eeuwige woord van God is (zoals dit openbaard is aan Mohammed), waarom prijst de tekst in de Koran dan op diverse plaatsen God zelf aan? Het lijkt niet logisch dat God de lofzang over zich zelf zingt, of zelfs zweert op zich zelf. Ook vreemd is, dat dit eeuwige woord van God zich zelf op diverse plaatsen blijkt tegen te spreken. Zo worden eerdere openbaringen aan Mohammed weer te niet gedaan door nieuwere openbaringen aan Mohammed. Tenminste, dat is de uitleg die de gelovigen er aan geven. Anders zou je kunnen concluderen dat het woord van God in de Koran gewoonweg inconsistent is, want de verschillende openbaringen uit de Koran spreken zich zelf immers tegen.

Er blijken nog meer problemen met de Koran te zijn. Er zijn namelijk tijdens de ontstaansgeschiedenis van de Islam, meerdere versies van de Koran ontstaan. Pas tussen de 7e en 9e eeuw toen de Koran officieel is vastgesteld, eeuwen na de dood van Mohammed dus, is er door een Kalief de keuze gemaakt, welke verzen wel en welke niet de ware openbaringen aan Mohammed waren.

De Koran en de Bijbel bevatten ook veel gemeenschappelijke verhalen. Daardoor is een deel van de kritische beschouwingen waar het Christendom aan is bloot gesteld ook direct toepasbaar op de Koran. Zo erkent de Islam ook Jesus als profeet en dus levert de historische Jesus grote problemen op voor de consistentie van de islamitische dogma’s.

Ook staat Warraq stil bij wie Mohammed was. Want voor de aanhangers van de Islam, is Mohammed iemand die voor hen als groot voorbeeld dient. Iemand om zelfs heden ten dage nog na te volgen (niet voor niets heten zoveel islamitische jongens Mohammed!). Uit de uitgebreide beschrijving de we krijgen blijkt dat de Mohammed van de Koran een heel ander soort persoon is geweest dan Jezus. Mohammed was gewelddadig, moorddadig zelfs en amoreel. Het geloof zoals hij dat met zijn openbaringen verkondigende, stond geheel in dienst van zijn veroveringen, maar ook van zijn persoonlijke en seksuele verlangens.

Natuurlijk staat dit boek ook stil bij de sharia, de islamitische wet. Deze wet wordt niet bepaald door logica of de menselijke maat, maar is de wet van God, die ongeacht de consequenties gevolgd moet worden. Want de mens is niet waardig de wetten van God te interpreteren of te beoordelen.

De sharia regelt elk aspect van het leven van de moslims. De Koran is hiervoor de basis, maar is daartoe niet toereikend. De eerste belangrijke bron na de Koran, is de soenna, de overleveringen die het leven van de profeet Mohammed beschrijven. Daarna komt wat er binnen de ulama is vast gelegd over wat goed en fout is. Dat wil zeggen, de consensus in de moslim gemeenschap. Of eigenlijk beter gezegd, de consensus van de moslim geleerden. De gedachte is, dat wat eerder bepaald is door de gemeenschap, goed is, en vooral ook voor eeuwig waar en goed is. Pas in laatste instantie mag er voor de sharia geredeneerd worden op basis van analogie op de verhalen van de Koran, soenna en ulama.

Op dit ogenblik wordt er overigens nog maar weinig geredeneerd en geïnterpreteerd voor de Sharia. De geleerde van de ulama hebben al enkele eeuwen geleden zo’n beetje alles onderzocht. De wil van God is inmiddels zo goed als duidelijk.

Warraq vraagt zich in dit boek dan ook af of de Islam wel te verenigen is met democratie en mensenrechten. Want zou het nu werkelijk toeval zijn dat zo goed als alle islamitische landen autocratieën zijn? Warraq laat ons dan ook zien welk islamitische theologie ten grondslag ligt aan het totalitaire denken dat in de islamitische wereld zo dominant is. Hij toont ons dat dit de gangbare opvattingen zijn binnen de leer van de Islam. Hij laat ons dan ook een lange lijst met voorbeelden van totalitaire opvattingen zien zoals die er in de islamitische wereld op na worden gehouden.

Overigens vindt hij fundamentalisme binnen de context van de Islam maar een onzinnig begrip. Het letterlijk nemen en het voor absolute waarheid houden van de Koran, is niet iets van fundamentalisten, dat is iets dat iedere moslim doet. Het begrip ‘fundamentalisten’ is volgens hem dan ook alleen maar een handig begrip van Islam apologeten, om de Islam vrij te pleiten zonder dat ze daarvoor redenen voor hoeven te geven.

Ook weerlegt hij de mythe dat de islamitische wereld zo tolerant zou zijn geweest voor Joden, Christen en andere gelovigen. Hij laat zien hoe deze groepen in het beste geval als een soort 2e rangs dhimmi onderdanen mochten leven. Ze leefden continue in een positie waarin ze nooit zeker waren van hun veiligheid. De vlam kon bij de moslims ten alle tijden weer in de pan slaan en dan waren ze hun leven weer niet meer zeker. Het leven van de ‘ongelovige’ heeft nu eenmaal niet dezelfde waarde als die van de ware gelovige.

Deze ongelijkheid blijkt ook uit de sharia. Daar wordt doodleuk in gesteld dat een getuigenis van een ongelovige minder waard is dan die van een gelovige (dat geld overigens ook voor de getuigenis van een vrouw). Ook mag een ongelovige geen gezag uit oefenen over een gelovige. Dat verklaart ook meteen waarom een moslim man wel met een ongelovige vrouw mag trouwen maar dat een moslim vrouw niet met een ongelovige mag trouwen.

Dat deze intolerantie naar anders denkenden beslist niet iets uit het verre verleden is, dat bewijst Saoedi-Arabië wel. Daar mag nog geen bijbel het land in worden gebracht, laat staan dat Christenen er een Kerk mogen bouwen. Anders gelovigen moeten hun geloof daar dan ook in stilte belijden. In het eerder op de leestafel beschreven boek ‘Allah & Eva’ kan men uitgebreid lezen over de situatie in Pakistan en hoe het daar gesteld is met de tolerantie naar Christenen en andere gelovigen.

Binnen de islamitische leer wordt de wereld verdeeld in twee gebieden. De gebieden die onder controle van de ongelovigen vallen noemt men Dar al-Harb, wat vertaald in het Nederlands ‘het gebied van oorlog’ betekend. De rest van de wereld is het gebied dat wel onder controle van de moslims is en dat wordt Dar al-Islam genoemd. Vertaald in het Nederlands betekend dat ‘het gebied van vrede’. Volgens de Koran zijn de gelovigen permanent met Dar al-Harb in oorlog, net zo lang tot het behoort tot het gebied van Dar al-Islam. Van deze zelfde gelovigen horen we dan ook vaak, dat de Islam het geloof van de vrede is en dat klopt dus ook. Want moslims streven er naar om de gehele wereld binnen Dar al-Islam te brengen, het rijk van vrede.

Warraq maakt overigens in zijn boek onderscheid tussen de Islam en de gelovige. Hij laat zien dat de Islam zelf dogmatisch en totalitair is. Maar dat in de islamitische wereld er wel degelijk door de geschiedenis heen kritische geluiden zijn ontstaan. In zijn boek beschrijft hij de opvattingen van de vele dichters, sceptici, dualisten en andere kritische beschouwers. Maar voor de meesten geldt dat ze dit toch met de dood hebben moeten bekopen. Binnen de Islam is het vermoorden van critici een traditie die terug gaat tot de tijd van de profeet Mohammed. Deze liet al schrijvers en dichters die hem onwelgevallig waren vermoorden. En daarmee is dit dus een onderdeel van het geloof zoals dit in de Koran en overleveringen is vastgelegd.

Er zijn mensen die stellen dat de islamitische ‘beschaving’ een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de Westerse beschaving. Warraq citeert voor hen Rosenthal:

“Islamic rational scholarship, which we have mainly in mind when we speak of the greatness of Muslim civilization, depends in its entirety on classical antiquity, down to such fundamental factors as the elementary principals of scholarly and scientific research. More than that, the intellectual life of Islam in its most intimate expression bowed to the Greek spirit. . . . However, in Islam as in every civilization, what is really important is not the individual elements but the synthesis that combines them into a living organism of its own. . . . The indisputable fact remains, though, that Islamic civilization as we know it would simply not have existed without the Greek heritage.” (P. 261)


Om daarna uit de doeken te doen dat het niet de Arabieren waren die de Griekse teksten vertaalde maar dat het vooral Perzen, Grieken en Christenen waren die de ‘islamitische’ vertalingen van de Griekse teksten hebben gemaakt. Hij wijst ons er dan ook op dat kennis om de kennis binnen de Islam geen plaats heeft. Alleen dat wat het geloof dient is van belang. Lang is dan ook zijn lijst met beschrijvingen van vrijdenkers, Sufies en filosofen die niet getolereerd werden en vaak onthoofd of op andere wijze vermoord werden. Er doemt een beeld op dat de Islam en de rede niet samengaan. Waarheid door openbaring versus waarheid door rationeel onderzoek. Waarbij de islamitische waarheid uit de openbaring met veel geweld wordt verdedigd tegen de bedreiging van de rationele argumenten.

“Not only did orthodoxy stifle the research of the scientists but it was also obvious ‘that their researches had nothing to give to their community which this community could accept as an essential enrichment of their lives.’ For us, looking from the outside, this loss of scientific endeavor is an impoverishment of Islamic civilization, but for the Muslims there was no loss since this science did not serve the Muslim aim of serving God.” (P.275)


Ook laat Warraq zien dat de Islam, de Koran en de Hadith vrouw onvriendelijk zijn. Hij vindt dan ook dat hervormers die opkomen voor de vrouwenrechten niet moeten proberen de Koranische teksten op een vrouwvriendelijke manier uit te leggen. Voor elk positief voorbeeld dat ze verzinnen, zullen de orthodoxen tien andere voorbeelden vinden die het tegendeel bewijzen. Volgens hem moeten de hervormers zich helemaal niet wagen op dit theologische terrein. Ze moeten zich bedienen van de rede, de ratio en zich beroepen op de mensenrechten.

Sex blijkt binnen de Islam, in tegenstelling tot het Christendom, niet iets slechts te zijn waar niet van genoten mag worden. Dat geldt natuurlijk wel alleen voor de man. De vrouw heeft de status van bezit van de man, en staat hem dan ook in seksueel opzicht ten dienst. Warraq laat ons dan ook zien dat deze ondergeschikte positie van de vrouw, en de daarmee verbandhoudende eerwraak, direct in de Koran zijn terug te vinden. Ook opgenomen in de Koran is het feit dat vrouwen uit het zicht van mannen gehouden moet worden, door bijvoorbeeld het dragen van een hoofddoek, sluier of burka (Sura 24.30-31).

Ook zijn er tal van verrassingen in het boek van Warraq. Zo lezen we over de lange geschiedenis van wijnliederen binnen de islamitische wereld. En dat terwijl alcohol toch echt verboden is volgens de Islam. Ook wordt alcohol, zeker door de elite, volop geconsumeerd in de islamitische landen.

Het mag als algemeen bekend worden verondersteld dat moslims, net als orthodoxe joden, geen varkensvlees eten. Maar het taboe op het varken is nog veel groter dan dat. Het is zo groot, dat je het woord niet eens mag uitspreken op TV. Maar ook boeken met varkens er in mogen niet. Zo is het boek ‘Animal farm’ van George Orwell verboden (terwijl de varkens toch the bad guys zijn!).

Ook op homoseksualiteit rust een enorm taboe in de islamitische wereld. Al kent deze zelfde islamitische wereld een lange geschiedenis van tolerantie naar homoseksueel gedrag. In de Koran is zelfs te lezen dat ons in de hemel knappe jonge knaapje wachten… Maar in die zelfde Koran staan nog meer verzen die homoseksualiteit veroordelen en dat doodstenigen de straf is op bewezen homoseksualiteit.

In de laatste hoofdstukken hekelt Warraq de Westerse houding en het multiculturalisme waardoor het Westen zich niet meer kan verdedigen tegen mensen die de vrijheid willen afschaffen.

“The West needs to be serious about democracy, and should eschew policies that compromise principles for short-term gains at home and abroad. The rise of fascism and racism in the West is proof that not everyone in the West is enamored of democracy. Therefore, the final battle will not necessarily be between Islam and the West, but between those who value freedom and those who do not.” (P.360)


Het is belangrijk om je te realiseren dat Warraq dit alles lang voor de aanslagen van elf september 2001 heeft geschreven. In een tijd dat de meeste mensen zich nog helemaal niet druk maakten over terrorisme of andere dreigingen uit het midden oosten. Het is daarmee dan ook een belangrijk boek, dat in tegenstelling tot veel latere boeken, niet slechts een reactie is op de aanslagen en de daarop volgende oorlog tegen het terrorisme. Het is een gedegen werk, dat doordringt tot de kern van de problemen binnen het islamitische geloof. Het is daarmee dan ook een omstreden boek, omdat het zoveel pijnlijke kritiek levert op een dogmatisch stelsel dat al vele eeuwen oud is. Het schijnt dat de befaamde Arabist, Bernard Lewis, het boek mondeling aan iedereen aan prijst, maar dit niet in de pers wilde doen. Hij was gevraagd een review over het boek te schrijven, maar hij heeft het jaren laten liggen, hij durfde het niet aan. Hij verklaarde later dat het te polemisch zou zijn. Maar naar alle waarschijnlijkheid was het boek gewoon te gevaarlijk, een eerlijke review van het boek zou voor hem het werken in het Midden Oosten wel eens onmogelijk gemaakt kunnen hebben.

Het boek is dan ook terecht een klassieker. De vele citaten, voorbeelden en gedetailleerde informatie zijn van onschatbare waarde, maar zijn helaas de structuur van het boek niet overal ten goede gekomen. Voor iedereen die oprecht geïnteresseerd is in de Islam, is dit een boek dat je gelezen moet hebben want het biedt een schat van kritische informatie.



Besproken boek

Why I am not a Muslim
Ibn Warraq
Prometheus Books (May 1995)
ISBN 0879759844
402 pagina’s
Prijs: Amazon Hardcover / Paperback



Anderen boeken van Ibn Warraq
Defending the West: A Critique of Edward Said's Orientalism (2007)
Which Koran?: Variants, Manuscripts, And the Influence of Pre-islamic Poetry (2006)
Leaving Islam: Apostates Speak Out (2003)
What the Koran Really Says: Language, Text, and Commentary (2002)
The Quest for the Historical Muhammad (2000)
The Origins of the Koran: Classic Essays on Islam's Holy Book (1998)


Anderen over dit boek

". . . transcends The Satanic Verses in terms of sacrilege. Where Rushdie offered an elusive critique of Islam in an airy tale of magical realism, Ibn Warraq brings a scholarly sledgehammer to the task of demolishing Islam. Such an act, especially for an author of Muslim birth, is so incendiary that the author must write under a pseudonym; not to do so would be an act of suicide" -The Weekly Standard

This is the first book written by a former Muslim to critically consider the major principles of Islam. From the religion's origins and the nature of Mohammed's message and laws to Islamic views of women, politics and society, this provides a strong critical view of the Koran and its associated societies.” - Midwest Book Review

"For anyone seeing to understand the headlines, this scholarly examination of Islam should be "must" reading." - Bookviews.com

". . . a courageous and prophethic call to value and protect human rights, especially the rights of women." - National Catholic Reporter

"Ibn Warraq has done for Islam what Bertrand Russell did for Christianity, but at much greater personal risk. . . . His [fate] would be that of Salman Rushdie's were he to reveal his true name rather than the pseudonym he uses. This book is must reading for all who would understand the possibilities and the dangers of affirming multi-culturalism in today's world." -The Human Quest

" . . . a completely compelling case for the conclusion that Islam is flatly incompatible with the establishment and maintenance of the equal individual rights and liberties of a liberal, democratic, secular state." - Salisbury Review

Anderen reviews
Trouw - Westerse islamologen omarmen leugens
Weekly Standard - Daniel Pipes
SIS - Review by Maxime Rodinson
FaitFreedom.org - Review
Ronald Bruce Meyer - Review
Muslim Freethinkers - Review
The Secular Web - Review
National Catholic Reporter - Review
Humanist.net - Review
The Religion Report - Interview
The Boston Globe - Apostate Ibn Warraq campaigns for the right not to be a Muslim
City-net - Trends and Flaws in Some Anti-Muslim Writing as Exemplified by Ibn Warraq
Free Rebublic - STATEMENT BY IBN WARRAQ ON THE WORLD TRADE CENTER ATROCITY
The American Prospect - Holy War
Hudson Review.com - Bruce Bawer on Ibn Warraq

Artikelen van Ibn Warraq:
Der Spiegel - Democracy in a Cartoon
Frontpagemag.com - A True Islamic Reformation


Tags: , , , , , , , , ,

Labels: ,

 
» Lees verder



 
17 juni 2006

Menace in Europe

Boekbespreking Menace in Europe van Clair Berlinski

Why the continent's crisis is America's, too
Clair Berlinski

Boek review Menace in Europe van Clair Berlinski

Dit boek gaat over de crisis van Europa. Volgens Clair Berlinski een crisis die, in tegenstelling tot wat veel Amerikanen denken, ook van belang is voor hen. Een tegenwerkend en instabiel Europa met een interne markt die groter is dan die van de Verenigde Staten kan ook hen behoorlijk wat last bezorgen. Daarnaast is Europa ook een broedplaats voor islamitische extremisten. Dit leidt nu vooral nog tot aanslagen in Europa, maar dat deze terroristen van Europese bodem in de toekomst ook naar Amerika zullen komen, lijkt onvermijdelijk. Maar misschien nog wel het grootste gevaar zijn de ideeën uit Europa. Want die ideeën, die tot zoveel problemen in Europa leiden, zijn ook populair in de VS. Daarmee is de crisis in Europa een waarschuwing voor de Amerikanen. Als ook zij die ideeën blijven omarmen, dan is Europa met haar stagnatie en problemen, een blik in de toekomst van Amerika.

Maar laten we voor we het boek verder bespreken, eerst eens wat meer vertellen over de schrijfster. De 37 jarige Clair Berlinski is geboren in Californië maar bracht haar jeugd door in New York. Ze is een seculiere Joodse, wiens grootouders naar de Verenigde Staten zijn gevlucht om aan de vervolging van de nazi’s te ontkomen. Toch kiest ze, tot verbijstering van haar grootvader, voor een leven in Europa. Ze studeerde internationale betrekkingen aan Oxford en woont op dit ogenblik in zowel Parijs als Istanboel. Ze pendelt regelmatig tussen deze twee steden heen en weer. Als freelance journalist heeft ze gewerkt voor de Washington Post, National Review en de Weekly Standard. Ook heeft ze een spionage roman geschreven (Loose Lips) en binnenkort verschijnt een tweede roman van haar hand.

In Menace in Europe beschrijft Berlinski vele West Europese landen. Maar surprise surprise, ons landje komt als eerste aan de beurt. En hoe! Laat we daar dan ook maar eerst eens wat uitgebreider bij stil staan. Het is natuurlijk altijd interessant hoe men van uit het buitenland tegen ons aankijkt.

De eerste ‘eervolle’ vermelding die Nederland ten deel valt is ter illustratie van de impotentie van Europa. Want volgens Berlinski is het continent niet instaat haar eigen problemen op te lossen. Dat bleek bijvoorbeeld bij de Joegoslavië crisis. Want hoe is het toch mogelijk dat terwijl Nederlandse troepen in Srebrenica vluchtelingen beschermen, deze zelfde vluchtelingen worden afgeslacht zonder dat het Nederlandse leger ook maar een schot lost?

Er volgt nog meer, en Nederland wordt op de kaart gezet als een toch wel tamelijk laf landje. En wat is er toch met die Nederlandse tolerantie gebeurd? Waardoor is het in zijn hedendaagse geperverteerde vorm, toch steeds meer op lafheid gaan lijken? Want hoe kan het dat op een film festival met nota bene censuur als het thema, de film Submission na een paar dreigementen niet meer wordt vertoond? Volgens Berlinski is dit dezelfde lafheid die ook eerder, voor een andere totalitaire ideologie boog.

Als voorbeeld voor deze stelling neemt ze Anne Frank. In Nederland lijken sommigen de hulp aan Anne Frank te vereren als een soort nationaal symbool van onze goedheid tijdens de tweede wereld oorlog. En dat terwijl Anne toch echt door Nederlanders werd verraden. Wellicht maakte ook deze buren zich zorgen om hun eigen veiligheid. Het gevolg van dit verraad door Nederlanders was wel dat Anne en haar familie werden opgepakt en vergast. Dat dit beslist geen losstaand incident was, blijkt wel uit het feit er nergens anders in Europa tijdens de 2e wereldoorlog zo’n hoog percentage joden werden opgehaald als in Nederland. Ze wijst de lezer dan ook op de grote steun en sympathie die er in Nederland voor de Nazi’s was en hoe de Nederlanders, na de kristalnacht in Duitsland, de grenzen sloten voor joodse vluchtelingen. Over ons symbool van nationale eenheid, de Oranje clan, schrijft Berlinski het volgende:

“The Dutch royal family was surrounded by National Socialists. When the future queen, Princess Juliana, married a member of the Reiter-SS, Prince Bernhard zur Lippe-Biesterfeld, guests at the wedding party hailed the couple with nazi salutes” (P. 22).


Ook heden ten dage is Nederland nog altijd tolerant voor de verspreiders van totalitaire en antisemitische ideeën. De 'tolerante' houding naar de islamitische fundamentalisten doet Berlinski denken aan de appeasement politiek van voor de tweede wereldoorlog. Hoe lauw werd er niet gereageerd toen Dyab Abou Jahjah met zijn AEL naar Nederland kwam vraagt ze zich af? Interim AEL leider Jamal Jawad vroeg later om de vernietiging van Israël. En de kandidaat leider Mohammed Cheppiah (inmiddels een geziene TV persoonlijkheid) verklaarde homo’s te willen dood stenigen. AEL woordvoerder Naïma Elmaslouhi zei geen problemen te hebben met de leuze: “Hamas, hamas, alle joden aan het gas”. Het bewijs dat Berlinksi gelijk heeft, toont minister Pechthold maar weer eens aan, door uitgerekend op bevrijdingsdag in debat te willen gaan met het antisemitische AEL kopstuk Abou Jahjah.

Natuurlijk wordt ook de internationaal beruchte slachting van Theo van Gogh door moslims strijder Mohammed Bouyeri besproken. Volgens Berlinski trok vice-premier Gerrit Zalm daarop de logische conclusie dat we in oorlog waren met de moslim extremisten. Vol verbazing is ze dan ook over Femke Halsema en Job Cohen die verklaren niet gediend te zijn van dit soort ‘wij tegen zij’ retoriek. Dat uitgerekend Cohen hier over klaagt, bevreemdt Berlinski des te meer; want stond hij immers niet ook hun dodenlijst? Maar dat Marijnisse zelfs durft te beweren dat de terroristen door dit soort opmerkingen worden aangemoedigd, noemt ze helemaal dwaas. Ze raadt deze politici dan ook aan om eens het ‘wij versus zij’ gevoel te ervaren, door eens een jaartje onder de sharia te gaan leven. Bij voorkeur in één van de landen waar Ayaan Hirsi Ali vandaan komt. Als lezer denk je dan, nou deze Nederlandse politici kunnen zich toch maar weer mooi roemen op hun internationale bekendheid met deze vermelding in een Amerikaanse bestseller.

Veel minder voorzichtig en terughoudend dan met de terroristen was men daarin met Fortuyn. Die werd er volgens Berlinski valselijk van beschuldigd een soort bruinhemd te zijn. Over zijn moordenaar, Volkert van der Graaf, schrijft ze dat het idee dat hij dit gedaan zou hebben in het kader van zijn dierenactivisme, een belachelijk idee is. Fortuyn had nauwelijks een standpunt over dieren ingenomen. Volkert deed het ook zeker niet voor de buitenlanders. Hij had immers nog nooit iets voor andere mensen of immigranten in het bijzonder gedaan. Volgens Berlinski moeten we van der Graaf plaatsen in een lange rij psychopathische anarchisten die Europa al haar hele geschiedenis lang teisteren.

Berlinski kan maar niet begrijpen waarom Volkert, die maar weinig berouw toonde, niet de maximale gevangenis straf heeft gekregen. Ze maakt zich dan ook zorgen over een continent waar politici hun hele leven in een gevangenis cel moeten wonen en waar hun moordenaars daar niet bang voor hoeven te zijn.

Het geheel zal op de gemiddelde Amerikaan allemaal een beetje wereldvreemd over komen. Zeker als Berlinski daarna ook nog eens beschrijft hoe zelfs het 6e gebod in Nederland onderhevig is aan censuur. Want: “Gij zult niet doden” blijkt voor moslims en de burgemeester van Rotterdam, na de moord op Theo van Gogh, als opruiend te worden ervaren. En dus verwijderd de politie een muurschildering van een duif met het 6e gebod. Nog onbegrijpelijker zullen Amerikanen het vinden dat de politie vervolgens ook de video opnames van deze actie zomaar in beslag heeft kunnen nemen.

Berlinski gaat dan ook op zoek, waarom dit soort zaken in Europa kunnen gebeuren. Waarom zijn de Europeanen zo laf, waarom hebben ze geen hoop? Het verlies van hoop wijdt ze aan het verlies van religie en ideologie. Europa is immers, in tegenstelling tot de VS., nog nauwelijks Christelijk, en ook het socialisme heeft met de val van de muur niet meer die ideologische kracht die het ooit had. Daarvoor in de plaats is een soort pseudo religie gekomen met een politiek correcte code waarin tolerantie als hoogste deugd vóór alle andere deugden gaat. Verwijzend naar Eric Hoffer’s observaties, laat ze ook zien dat het anti-Amerikanisme en anti-globalisme de rol van religie voor een deel hebben overgenomen.

Ze bespreekt ook uitgebreid de opkomst van de radicale islam en de mislukte intergratie van moslims in Europa. Ook lezen we over een islamitische (ex)vriend en hoe hij de discriminatie in de UK ervaart. Hij blijkt een goede baan en vrouwen bij de vleet te hebben. Maar ondanks dat, heeft hij enorm veel woede in zich. Berlinski trekt geen echte conclusie, schrijft dat hij wel erg veel islam boeken had, maar ze lijkt toch vooral te denken dat het inderdaad de discriminatie is die de oorzaak is van zijn woede.

Wanneer ze de oorzaken van het moslim extremisme beschrijft, geeft ze als oorzaak het anti-occidentalisme. Ze vindt echter ook dat de mislukte intergratie en vervreemding een voedingsbodem voor dit extremisme zijn. Ze lijkt niet de stelling aan te hangen dat het de islam zelf is, die de intergratie belemmert. In ieder geval lijkt ze de oorzaak van de mislukte intergratie bij de Europeanen zelf te leggen (wij Amerikaanse doen dat veel beter).

Ook Frankrijk en de aard van de Fransen wordt uitgebreid besproken. De antisemitische aanslagen daar lopen de spuigaten uit. Maar in Marseille is dit veel minder, wat vermoedelijk te maken heeft met het beleid van de Joodse burgemeester daar. Berlinski noemt Marseille dan ook het voorbeeld hoe het wel moet in Europa. Maar al lezend zou je het idee kunnen krijgen dat dit misschien een tijdelijk en oppervlakkig succes is. Want enerzijds wordt er in Marseille een zero tollerance beleid tegen antisemitisme gevoerd maar anderzijds krijgt de islam en haar leiders er veel meer ruimte dan elders in Frankrijk. Als lezer zou je dan kunnen denken: levert dit op lange termijn werkelijk de gewenste samenleving op?

Een heel hoofdstuk wordt gewijd aan de culturele toestand van Duitsland, of eigenlijk vooral de culturele uiting zoals die door de rock band “Rammstein” wordt gedaan. Rammstein is de meest succesvolle muziek groep van Duitland, maar wel één met een verontrustende lading. Ze beschrijft de optredens van de band, vertaalt en verklaart hun teksten en heeft diverse interviews met de bandleden. Ze spreekt met hen over de betekenis van de muziek en hoe ze tegen de wereld aan kijken. Ze schetst een schrikbarend beeld van bombastische muziek, perverse teksten, het verheerlijken van het gevoel boven de ratio, het verheerlijken van geweld, de nazi mythologie en de grootsheid van Duitsland. Dit alles gecompleteerd met een stevig stukje Amerika haat. Was dit een marginale band geweest dan had men er de schouders over kunnen ophalen. Maar dit is de populairste band van Duitsland…

Het boek geeft vele interessante gezichtspunten op Europa. Maar het is op punten toch erg ongeloofwaardig. Wat moeten we bijvoorbeeld denken van het feit dat Berlinski de Europese geschiedenis van oorlogen en bloedvergieten als een speciaal en uniek onderscheidende eigenschap van Europa noemt? En dit vervolgens als waarschuwing voor de toekomst gebruikt. Dat lijkt toch wel een heel naïeve kijk op de wereld geschiedenis te zijn. Massamoord, slachtingen, invasies en veroveringen is iets dat in de geschiedenis van alle werelddelen is gebeurd. Bij alle rassen en door alle culturen. Daar is niets specifiek Europees aan. Je zou bijna denken dat ze een paar honderd jaar Amerikaanse geschiedenis één op één met een paar duizend jaar Europese geschiedenis aan het vergelijken is (en daarbij dan ook nog eens de bloedige Amerikaanse burger oorlog vergeet).

Dat neemt niet weg dat dit een interessant boek is, ondanks dat het niet geheel kan overtuigen, bevat het toch een hoop interessante gezichtpunten. Voor iedereen die Terwijl Europa Sliep van Bruce Bawer al heeft gelezen, is dit een leuk vervolg boek om te lezen.


Website: Claire Berlinski


Besproken boek
Menace in Europe
Why the continent's crisis is America's, too
Clair Berlinski
Crown Forum (February 28, 2006)
ISBN 1400097681
288 bladzijde
Prijs: Amazon.com


Anderen over dit boek

“Chilling, persuasive, and urgent. Most Americans prefer to think of ‘The Old World’ as charming, quaint, and irrelevant, but Berlinski shows why all of us need to worry about the harrowing dangers facing European civilization.” — Michael Medved, nationally syndicated talk show host

“Original, fascinating, and important. With deep knowledge and fresh insight, Berlinski shows how some of the problems swirling in Europe (such as nihilism and neo-Nazism) echo patterns from the distant past, while others (welfarism, childlessness, and Islamism) are novel. She warns non-Europeans: the region that nearly devastated the world in the twentieth century threatens again to inflict grievous damage in the twenty-first.”Daniel Pipes, director of the Middle East Forum

“One of the wisest and most compulsively readable public intellectuals writing today, Berlinski presents a work of Orwellian foresight and Churchillian conviction that will tear a welcome hole in our complacency and teach us to rethink our political future.” — Norah Vincent, former Los Angeles Times op-ed columnist

“Serious, well researched—and riveting. More than a piercing alarm over Muslim radicalism in Europe, this thoughtful book takes us on a tour of the continent’s spiritual crisis. Berlinski weaves sociological insight and helpful historical analysis into accounts of everything from the sexual underside of immigration to the dynamics of assassination to Europe’s cities without children to its self-extinguishing tolerance.” —Stanley Kurtz, contributing editor at National Review Online


Anderen Reviews
Volkskrant - H.J. Schoo
National Review - Review
Macleans - Review by Mark Steyn
Washington Times - Review
The Advocate - Review
Guardian - Review
Financial Sense - Review by J. R. Nyquist
The Anti-Idiotarian Rottweiler - Review
Epinions - Review
View From the Right (Amnation VFR) - Review, Comment (1), Comment (2)
Israel Hasbara Committee - Abstract of FP interview
World News & Prophecy - Review
World News & Prophecy - Podcast
Frontpage Magazine - Review
Frontpage Magazine - Interview
Instapundit - Podcast interview
Right Wing News - Interview
Dr. Helen - Podcast interview


Artikelen van Claire Berlinski:
Washington Post - Paris Burning, Once Again (26 maart 2006)
Washington Post - It's History That's Tearing the E.U. Apart (Juni 2005)


Tags: , , , , , , , , , , ,

Labels: , , ,

 
» Lees verder




Leestafel.blogspot.com
Op de leestafel zullen regelmatig boek impressies worden gepubliceerd van zowel Nederlands als Engelstalige non-fictie boeken. Aangezien er jaarlijks een enorme hoeveelheid boeken wordt uitgegeven is het altijd moeilijk om daar de relevante en interessante boeken tussenuit te vissen. Met deze leestafel hoop ik dan ook andere aan goede boeken ideeën te helpen. – Ferdinand

"After two generations without war, Europeans have no idea what an enemy is." -- Ayaan Hirsi Ali
Eerdere artikelen
The secret war with Iran
De Grondleggers
The Reluctant Communist
Weg uit de islam
Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten
Eurabia
Liberal Fascism
Het Recht Om Ex-Moslim Te Zijn
Koran
The Suicide of Reason
<< Nieuwste artikelen
Archief
januari 2006 / februari 2006 / maart 2006 / april 2006 / mei 2006 / juni 2006 / juli 2006 / augustus 2006 / september 2006 / oktober 2006 / november 2006 / december 2006 / januari 2007 / juni 2007 / juli 2007 / augustus 2007 / september 2007 / januari 2008 / maart 2008 / augustus 2008 / september 2008 / november 2008 / huidige

XML Atom Feed   Bookmark
Leestafel Reviews
The Secret War with Iran
De Grondleggers
The Reluctant Communist
Weg uit de islam
Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten
Eurabia
Liberal Fascism
Het Recht om ex-moslim te zijn
The Suicide of Reason
De Historische Mohammed
Het Slapende Leger
Te gast bij de Ayatollah
Nieuwe inleiding tot de islam
The Future of the United Nations
War Made New
Londonistan
The Truth about Muhammad
Beschaving of wat er van over is
Mijn vrijheid - Ayaan Hirsi Ali
The Retreat of Reason
Ripples of Battle
Na Saddam
Eternal Iran
Buitengesloten
Why I Am Not a Muslim
Menace in Europe
The American Era
De Chinacode ontcijferd
Terwijl Europa Sliep
Carnage and culture
De aanvallen op Pim Fortuyn en Ayaan Hirsi Ali
Neoconservatism: why we need it
Islam en christendom
Allah & Eva
Aan de grenzen van het Amerikaans Imperium
How Babies Talk
De Historische Mohammed

Boeken lijsten
Victor Davis Hanson - Why study war?
Thomas Sowell - Suggested Readings
Walter E. Williams - Book Recommendation List
National Review - 100 best non-fiction
U.S. Army Professional Reading List
Command and General Staff College
ISI forum
Recensies
Boek Recensies
Peter van Maanen
Town Hall
Military Ink
NDU - Professional Military Reading Lists
chicagoboyz Military Book Suggestions
Required Counterterrorism Reading List
Links
Mijn favorieten links kan je nu vinden bij del.icio.us.
Return links
Klein Verzet Blog
Kayce's Korner
Nep Nederlander
A Deeper Look
(Plaats een link naar de leestafel en ik plaats hier een link terug)

Add to Technorati Favorites

Wij Vertrouwen Stemcomputers Niet