“Kufr wordt meestal vertaald met ‘ongeloof’, maar er zijn contexten waarin die vertaling geen aanbeveling verdient. Een grondbetekenis is ‘ondankbaarheid’, en vandaar uit ontwikkelt de betekenis zich tot ‘ondankbaarheid voor de Goddelijke openbaring’, ‘heidendom’, ‘ongeloof’. In Koran 2:34 wordt ook Satan als Kafir aangeduid, direct nadat God tot hem heeft gesproken. In dat verband is ‘ongelovige’ een wat wonderlijke vertaling die slechts uit de context van Koran 2:30-39 past. Wellicht is een vertaling van kufr met iets als ‘meewerken aan de anti-God partij’, ‘zich verzetten tegen Gods goede plannen met de mens’, wel preciezer.” (P. 86)

“Een moslim van kufr, ‘ongeloof’, te beschuldigen impliceert uiteraard ook dat hij de ridda, afval van de Islam wordt beschuldigd. Zo’n beschuldiging jegens een Moslim uitgebracht heeft altijd een sinistere bijklank, omdat de Islam op afval van de Islam de doodstraf stelt.” (P. 115)

“The world needs communication among states, and, yes, it needs multilateral action. But it does not need artificial structures any more than an economy needs a jungle of regulations. In its political function, the UN ought simply be a center for multilateral diplomacy. Nations could talk and agree to do whatever they agree to do, free from distortion introduced by the spurious solemnity of the General Assembly or the paralyzing requirements of Security Council consensus. Meanwhile, the valuable humanitarian agencies could go about their tasks with fewer noisome political pressures.” (P. 113)